Ansızın gelen ölümler vardır. Bir anda… Yağmura yakalanır gibi… Kazasız, sebepsiz ve beklenmedik anda gelen ölümler... Yaş dinlemez, iş dinlemez, makam dinlemez, zengin fakir ayırt etmez. Mekân seçmez, plansız tıpkı dizelerdeki gibi;
“Azrail’in gelir kendi ne ağa der ne efendi
Sayılı günler tükendi yolun sonu görünüyor…”
Ağa dinlemez efendi dinlemez. Yakışıklı güzel seçmez. Cinsiyete bakmaz, dünyada bir gün yaşamış; seksen gün yaşamış hesabı yapmaz.
Yirmili yaşlarda hayat mücadelesine başlayan insanoğlu, ellili yaşlara gelince “ne çabuk da geçti otuz sene” demeye başlar. Bir de bakmışız ki “daha ölüme çok var” “daha çok gencim” derken; ansızın gelir kapıya ölüm. Kimi yanı başımızdaki sevdiğimiz, kimi toplumun önde gelen isimleri, kimi şatafatlı yaşantısıyla gıpta ettiğimiz kişilerdir tabuta konan. İnsanın faniliği, ölümün bir gün gelip bizi de yakalayacağı, sadece kitaplardan değil, mezar taşlarından da cami minarelerinden de okunur. Kendimiz için hayat boyu hazırladığımız ölümü buluveririz birden bire. Biz dünyaya doğru koşarken ölüm de bize doğru koşmaktadır. Her gün gözümüz önünden ölüm denen gerçekle bu dünyadan uğurladıklarımız olsa da; hiç ölmeyecekmiş hissiyle dalargideriz dünyaya. Ve ne gariptirt; göz açıp kapayıncaya kadar çabuk geçer bu hayat silsilesi.
Ama hiç kıvırmaca yok. Hiç kaçmaca da yok. Er geç akşam ya da sabah, her doğanın başına geldiği gibi benimde seninde onunda başına gelecek. Binlerce yıldır ruhların aktığı yöne doğru akıp duruyoruz. Uzun soluklu hesaplar yapmak, kıvırtmalı,topaç gibi haller almak bu kısa ve lüzumsuz dünya için, hiç ama hiç değmez.Ölüm yaş ortalamasının 71 yaş olduğu bir dünyada şunun şurasında ölüme ne kalmış ki Ben deyim yirmi siz deyin elli. Gelmesi muhakkak olan geç de olsa gelecektir. Nasıl olsa geri kalan ömür de ansızın geçecektir.
Yine şairin dediği gibi;
“Bana ne bahardan yazdan
Bana ne borandan kardan…
Aşağıdan yukarıdan…
Yolun sonu görünüyor.”
Hasıl-ı kelâm; Ecel yakın ecel gerçek. Kıvırmaca yok neresinden bakarsak bakalım yolun sonu görünüyor vesselam…
