Boğaziçili Öğrencileri Duyuyor Muyuz ?

Ülkenin en yüksek puanı ile öğrenci alan üniversitesi olan Boğaziçi üniversitesi öğrencilerinin derdi ne?

Nasıl olur da toplumun ciddi kısmının teröristlik olarak nitelendirdiği olayları çıkarabilirler ya da içerisinde olurlar?

Bu çocuklar; Anadolu’nun her köşesinden öğrencilik hayatları boyunca başarı üstüne başarı göstermiş ve başarılarını Boğaziçili olmak ile taçlandırmışlardır.

Her biri ailesinde ve yakın çevresinde gurur kaynağıdır. Boğaziçi Üniversitesi ise her birimizin çocuğunu yollamak istediği üniversitelerin en başındadır.

Bu çocuklar; bugüne kadar, ne polis ile ne adliye ile işi olmamış, her biri içimizden biri iken nasıl oluyor da üniversite kapısından içeri girince bu kadar muhalif, cesur ve geleceklerini hiç etmek pahasına kolluk güçlerini karşılarına alıp, eylemlerin içerisinde olabiliyorlar?

Bu değişimi tetikleyen ve çocukların gözlerini karartan şey ne?

Diyorlar ki; “rektör üniversite içerisinden seçilmelidir, atanan rektör istemiyoruz.”

Peki biz ne diyoruz ?

“Size ne kardeşim? Okuluna git gel, bursunu al, devletin yurdunda kal, kendini geliştir, sana ne rektör kim olmuş? Dekan kim olmuş? Bir an önce okulunu bitir, işini bul, kendi işine bak, bir rektör ha atanmış, ha seçilmiş. Bir öğrenci için bu durumu, bu kadar abartmanın bir anlamı var mıdır?

Peki sizce kim haklı?

Onlar ki bu ülkenin en zeki, en çalışkan ve ülkenin dört bir yanından gelmiş ama aynı fikir de buluşmuş genç beyinleri, yarınki başarı ve büyük buluşların en büyük adayları ve muhtemel gurur kaynaklarımız.

Ya karşısındakiler kim ?

Onlara akıl vermeye kalkışanlar kim?

Onların sahip olduklarına asla ulaşamayacak olanlar.

Bir çoğumuzun kapısının önünden bile geçemeyeceği bir üniversitenin öğrencilerine karşı duruyoruz. Güç kullanıyoruz. Terörist diyoruz. Dinlemiyoruz.

Kimin kime akıl vermesi gerekiyor? kim kimin arkasında durması gerekiyor? sorularının çok ters cevaplandığı bir süreçteyiz.

Aklın gücü arkasına alması gerekirken, güç akılın karşısına geçip, saldırıyor.

Bu çocuklar bu ülkenin en zeki, en yetenekli çocukları, yarın bu ülkenin arabasını, ilacını, yolunu, köprüsünü, uçağını yapacak çocuklar. “Bunu yapanı bulacaksın alnından öpeceksin” dediğimiz şeyleri yapmaya aday çocuklar. Kötü bir şey istemiyor olabilirler.

Bu çocukları biraz dinlesek mi ne ?